Πρόσκρουση ΙΧΕ επί ακινητοποιηθέντος Απορριμματοφόρου ΤΕΥΧΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2007 ΣΕΛ.170

Εκ της προσκρούσεως αυτής τραυματίσθηκε ο ενάγων που εργαζόταν ως οδοκαθαριστής στα απορριματοφόρα οχήματα και είχε ανέλθει στο αριστερό οπίσθιο του άνω απορριματοφόρου οχήματος σκαλοπάτι, με αποτέλεσμα να υποστεί ακρωτηριασμό άνω άκρου δεξιάς κνήμης και ανοικτό συντριπτικό κάταγμα αριστερά κνήμης.

Κείμενο Απόφ. Εφ.Καλαμ.16/2007

Επειδή ενώπιον του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου ασκήθηκαν και συνεκδικάσθηκαν λόγω της μεταξύ τους πρόδηλης συνάφειας δύο (2) αγωγές αποζημίωσης από αυτοκινητικό ατύχημα, ήτοι 1) η κύρια από 3-11-2003 και 2) η παρεμπίπτουσα από 23-12-2004. Με την πρώτη ο ενάγων ζήτησε, μετά την παραίτηση του δικογράφου της ως προς τον πρώτο εναγόμενο και τον περιορισμό του αιτήματός της ως προς τους λοιπούς, αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης που υπέστη εξαιτίας του τραυματισμού του, συνεπεία τροχαίου ατυχήματος από υπαιτιότητα του πρώτου εναγομένου, προστηθέντος από το δεύτερο εναγόμενο στην οδήγηση του υπ αριθμ.ΙΧΕ αυτοκινήτου του, που ήταν ασφαλισμένο στην τρίτη εναγομένη ασφαλιστική εταιρία. Με τη δεύτερη (αγωγή) η ως άνω ασφαλιστική εταιρία ζήτησε να αναγνωρισθεί η υποχρέωση του εναγομένου, κυρίου του ζημιογόνου οχήματος, να της καταβάλει κάθε ποσό που θα υποχρεωθεί αυτή να καταβάλει στον ενάγοντα της κύριας αγωγής, επικαλούμενη προς τούτο συμβατικό όρο του ασφαλιστηρίου συμβολαίου. Με την εκκαλούμενη απόφαση έγιναν η πρώτη αγωγή εν μέρει δεκτή και η δεύτερη αγωγή δεκτή ως βάσιμες κατ ουσία. Κατά της ανωτέρω αποφάσεως παραπονούνται οι εναγόμενοι και ο ενάγων της κύριας αγωγής για τους διαλαμβανόμενους στα εφετήρια λόγους και ζητούν την εξαφάνισή της, την κατ ουσία αναδίκαση της υποθέσεως και, ο μεν ενάγων της κύριας αγωγής την ολική παραδοχή αυτής, οι δε εναγόμενοι την απόρριψη των αγωγών.

Συνθήκες Ατυχήματος & Ακρωτηριασμός κάτω άκρου παθόντος 

Από τις καταθέσεις των μαρτύρων απόδειξης και ανταπόδειξης, που περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης και τα επικαλούμενα και νομίμως προσκομιζόμενα έγγραφα αποδείχθηκαν τα ακόλουθα:
Στις 8-12-2002 και περί ώρα 05:10, ο Τ.Τ, οδηγώντας το υπ αριθμ.ΙΧΕ αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του δεύτερου εναγομένου (Ν.Δ), που ήταν ασφαλισμένο στην τρίτη εναγομένη για να καλύπτει την αστική ευθύνη από τη λειτουργία του έναντι τρίτων για σωματικές βλάβες και υλικές ζημίες, και κινούμενος με αυτό επί της οδού Ναυαρίνου στην Καλαμάτα επέπεσε, από αποκλειστική υπαιτιότητά του (κατά κεφάλαιο τούτο δε πλήττεται η εκκαλουμένη), στο οπίσθιο αριστερό μέρος του υπ αριθμ. απορριματοφόρου οχήματος του Δήμου Καλαμάτας που είχε σταθμεύσει προσωρινά επί της άνω οδού. Συνεπεία της πτώσεως ο ενάγων, ο οποίος εργαζόταν ως οδοκαθαριστής στα απορριματοφόρα οχήματα του Δήμου Καλαμάτας και είχε ανέλθει στο αριστερό οπίσθιο του άνω απορριματοφόρου οχήματος σκαλοπάτι, τραυματίσθηκε. Ειδικότερα υπέστη ακρωτηριασμό άνω άκρου δεξιάς κνήμης και ανοικτό συντριπτικό κάταγμα αριστερά κνήμης. Αυτός νοσηλεύθηκε στην ορθοπεδική κλινική του Γενικού Νοσοκομείο Καλαμάτας από 8-12-02 έως 26-12-02. Ακολούθως διεκομίσθη στο Νοσοκομείο Αθηνών ΚΑΤ προκειμένου να γίνει σύγκλιση κολοβώματος δεξιάς κνήμης με πλαστική και εξήλθε την 16-4-03. Επανεισήχθη την 3-9-03 με ψευδάρθρωση της αριστεράς κνήμης και υπεβλήθη σε εσωτερική οστεοσύνθεση και οστεομεταμόσχευση και εξήλθε την 11-9-03. Έκτοτε φέρει προσθετικό μέλος στη δεξιά κνήμη και βαδίζει με χωλότητα. 

Πρόστηση 

Ο ισχυρισμός του δεύτερου εναγομένου ότι κατά το χρόνο του ατυχήματος, δεν είχε την κατοχή του ζημιογόνου οχήματος, διότι το είχε αφαιρέσει ο ως άνω οδηγός, Τ.Τ, με σκοπό να το ιδιοποιηθεί παράνομα δεν αποδείχθηκε. Αντιθέτως αποδείχθηκε ότι ο δεύτερος εναγόμενος παραχώρησε την οδήγηση του αυτοκινήτου του προς τον παραπάνω οδηγό δύο χρόνια πριν από το ατύχημα από φιλοφροσύνη προς αυτόν, λόγω της φιλικής τους σχέσης και έτσι ήταν ο προστήσας τον δράστη της παραπάνω αδικοπραξίας. Η ανωτέρω πρόστηση βρίσκεται σε αιτιώδη συνάφεια με το επελθόν αποτέλεσμα του τραυματισμού, αφού αυτό οφείλεται σε παράνομη και υπαίτια ενέργεια του προστηθέντος κατά την παραχωρηθείσα (ανατεθείσα) σ αυτόν οδήγηση του αυτοκινήτου. Επομένως ο δεύτερος εναγόμενος, ως ιδιοκτήτης και κάτοχος του ζημιογόνου οχήματος (Για την έννοια του κατόχου βλ. ΑΠ 558/90 Δνη 31 1000) κατά το χρόνο του ατυχήματος, υπέχει αντικειμενική ευθύνη και ενέχεται εις ολόκληρο έναντι του παθόντος προς αποκατάσταση της ζημίας του. Το Πρωτοβάθμιο, συνεπώς, δικαστήριο που έκρινε ομοίως ορθώς το νόμο εφήρμοσε και ερμήνευσε και τις προσαχθείσες αποδείξεις εκτίμησε και δεν έσφαλε και πρέπει ο σχετικός λόγος της από 5-5-2006 εφέσεως με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα να απορριφθεί ως αβάσιμος. 

Ηθική Βλάβη ΑΚ 932 

Περαιτέρω ο ενάγων, ηλικίας κατά το χρόνο του ατυχήματος 23 ετών, εξαιτίας του τραυματισμού του υπέστη ηθική βλάβη, η οποία ενόψει κυρίως του είδους της προσβολής του βαθμού πταίσματος του υποχρέου, καθώς και της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των μερών, πλην της εναγομένης ασφαλιστικής εταιρείας, της οποίας η ευθύνη είναι εγγυητική και δεν ήταν υπαίτια του ατυχήματος (Εφ. Θεσ. 1532/97 Αρμ. 53-1203, Εφ. Πατρ. 959/90 Αρχ. Νομ. ΜΑ 588) και με βάση τους κανόνες της κοινής πείρας και της λογικής (Ως προς τα στοιχεία που λαμβάνονται υπόψη βλ. ΑΠ 159/06 Αρμ. 60 1590, ΑΠ 1234/01 και ΑΠ 1502/01 ΝοΒ 50 1272 και 1657 αντιστοίχως) πρέπει να αποτιμηθεί, αφαιρουμένου του ποσού των 10 ευρώ για το οποίο επιφυλάχθηκε για τη νομιμοποίησή του ως πολιτικώς ενάγων στο ποινικό δικαστήριο, με το ποσό των 120.000 ευρώ. Το Πρωτόδικο, επομένως, δικαστήριο που επεδίκασε στον ενάγοντα για την άνω αιτία το ανωτέρω ποσό ορθώς εκτίμησε τις αποδείξεις και δεν έσφαλε και πρέπει οι σχετικοί λόγοι των εφέσεων να απορριφθούν.

Αποζημίωση επί Μονίμου Αναπηρίας ΑΚ 931

Κατά το άρθρ. 931 ΑΚ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρ. 8 του ν. 1329/83, «η αναπηρία ή η παραμόρφωση που προξενήθηκε στον παθόντα λαμβάνεται ιδιαίτερα υπόψη κατά την επιδίκαση της αποζημίωσης, αν επιδρά στο μέλλον του». Ως «αναπηρία» θεωρείται κάποια έλλειψη της σωματικής, νοητικής ή ψυχικής ακεραιότητας του προσώπου, ενώ ως «παραμόρφωση» νοείται κάθε ουσιώδης αλλοίωση της εξωτερικής εμφανίσεως του προσώπου, η οποία καθορίζεται όχι αναγκαίως κατά τις απόψεις της ιατρικής, αλλά κατά τις αντιλήψεις της ζωής. Περαιτέρω ως «μέλλον» νοείται η επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη του προσώπου. Δεν απαιτείται βεβαιότητα δυσμενούς επιρροής στο μέλλον του προσώπου. Αρκεί και απλή δυνατότητα κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων. Η διάταξη του άρθρ. 931 ΑΚ αφορά αυτοτελή αξίωση για την αποκατάσταση μελλοντικής περιουσιακής ζημίας, η οποία δεν καλύπτεται από το άρθρ. 929 ή το άρθρ. 932 ΑΚ (ΑΠ 289/04 ΝοΒ 53-284, ΑΠ 1466/03 Δνη 46-1060, ΑΠ 1599/02 Δνη 44-416, ΑΠ 1073/01 Δνη 44-415 = ΝοΒ 50 1835, Εφ.Αθ. 6486/04 Δνη 46 1494, Εφ. Αθ. 6009/05 Αρχ. Νομ. ΝΖ 193, Εφ. Αθ. 3318/04 Δνη 46 499). Για την πληρότητα του δικογράφου της αγωγής με την οποία επιδιώκεται αποζημίωση βάσει του άρθρ. 931 ΑΚ πρέπει να επιδιώκεται σ αυτή κατά τρόπο σαφή και ορισμένο η ζημία την οποία υπέστη ο ενάγων, πέραν από αυτή που ζήτησε ή πρόκειται να υποστεί στο μέλλον. Ιδιαίτερα πρέπει να τονίζεται ότι η αποζημίωση που επιδιώκεται είναι συνέπεια, όχι απλώς της ανικανότητας για εργασία και απόκτηση από αυτή εισοδημάτων, εφόσον η αποκατάσταση της ζημίας αυτής επιδιώκεται μέσω της αξιώσεως αποζημιώσεως από το άρθρ. 929 ΑΚ, αλλά ειδικά συνέπεια της αναπηρίας ή παραμόρφωσης. Πρέπει δηλαδή να εκτίθενται συγκεκριμένα στοιχεία που συγκροτούν την έννοια της αναπηρίας ή παραμόρφωσης, ο τρόπος με τον οποίο τέτοια συνέπεια αποκλείει ή περιορίζει την επαγγελματική, οικονομική ή κοινωνική εξέλιξη του παθόντος, καθώς και ποία και πόση είναι η ζημία που υφίσταται αυτός εξαιτίας της αναπηρίας ή της παραμορφώσεώς του (ΑΠ 197/04 ΝοΒ 52 1737 = Δνη 45 1349 = Αρχ. Νομ. ΝΣΤ 653, ΑΠ 1599/02 όπ, ΑΠ 1073/01 όπ, Εφ. Λαμ. 215/05 ΝοΒ 54 σελ.705). 

Στην προκείμενη υπόθεση από τα ως άνω αποδεικτικά μέσα αποδεικνύεται ότι η παραπάνω μόνιμη σωματική αναπηρία του ενάγοντος (ακρωτηριασμός του δεξιού ποδός) είναι βλαπτική για τη ζωή του και αποτελεί πραγματικά ανυπέρβλητο εμπόδιο στο μέλλον του, δηλαδή στην προσωπική του ζωή, αλλά και στην επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική του εξέλιξη και αυτοτέλεια, διότι μειώνει την προσωπικότητά του και δυσκολεύει τις μελλοντικές, κοινωνικές, οικογενειακές και λοιπές σχέσεις και συναναστροφές. Η αναπηρία του αυτή θα του δημιουργεί ισόβια δυσμενείς ψυχολογικές επιδράσεις, ήτοι θα μειονεκτεί έναντι των αρτιμελών συνανθρώπων του. Τέλος, εξαιτίας της αναπηρίας του είναι αδύνατη και η εκτέλεση από αυτόν εργασιών που απαιτούν καταβολή σωματικής δύναμης, ορθοστασία ή βάδιση. Για τους παραπάνω λόγους πρέπει να επιδικασθεί σ αυτόν το ποσό των 30.000 Ευρώ, ως αποζημίωση, κατ άρθρο 931 ΑΚ, κατά μερική στην ουσία παραδοχή του σχετικού κεφαλαίου της υπό κρίση κύριας αγωγής. Όπως προκύπτει από το δικόγραφο της άνω αγωγής σ αυτή διαλαμβάνονται, ως θεμελιωτικά της από το άρθρ. 931 ΑΚ ένδικης αξίωσης του ενάγοντος, όλα τα ως άνω περιστατικά, τα οποία το Δικαστήριο τούτο δέχεται ως αποδειχθέντα και επισημαίνεται ιδιαίτερα ο συνεπεία της αναπηρίας του, κοινωνικός του αποκλεισμός και η δυσχέρεια σύναψης γάμου και δημιουργίας οικογένειας. Επομένως, με αυτά που δέχθηκε το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, δηλαδή ότι η αγωγή του ενάγοντος είναι ορισμένη, νόμιμη και κατά ένα μέρος (30.000 ευρώ) βάσιμη στην ουσία της κατά το κεφάλαιο με το οποίο διώκεται αποζημίωση από το άρθρ. 931 ΑΚ, ορθώς το νόμο εφήρμοσε και ερμήνευσε και τις προσαχθείσες αποδείξεις εκτίμησε και δεν έσφαλε και πρέπει οι περί του αντιθέτου σχετικοί λόγοι των εφέσεων να απορριφθούν ως αβάσιμοι. 
————————–
…