Η δυσμενής επίδραση της αναπηρίας ή παραμόρφωσης είναι δεδομένη και επομένως δεν δικαιολογείται εμμονή στην ανάγκη προσδιορισμού του ειδικού τρόπου της επιδράσεως αυτής και των συνεπειών της στο κοινωνικό οικονομικό μέλλον του παθόντος. Προέχον και κρίσιμο είναι το γεγονός της αναπηρίας ή παραμορφώσεως ως βλάβης του σώματος ή της υγείας του προσώπου ως ενός αυτοτελούς έννομου αγαθού, που απολαύει και συνταγματικής προστασίας σύμφωνα με τις παραγράφους 3 και 6 του άρθρου 21 του Συντάγματος, όχι μόνο στις σχέσεις των πολιτών προς το Κράτος, αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς αναγκαίως η προστασία αυτή να συνδέεται με αδυναμία πορισμού οικονομικών ωφελημάτων ή πλεονεκτημάτων.
Έτσι, ορθότερη κρίνεται η ερμηνεία της ΑΚ 931, που την καθιστά εφαρμόσιμη, σύμφωνα με την οποία προβλέπεται από τη διάταξη η επιδίκαση στον παθόντα αναπηρία ή παραμόρφωση ενός εύλογου χρηματικού ποσού ακριβώς λόγω της αναπηρίας ή παραμορφώσεως, χωρίς σύνδεση με συγκεκριμένη περιουσιακή ζημία, η οποία άλλωστε και δεν δύναται να προσδιορισθεί. Το ποσό του επιδικαζομένου κατά την ΑΚ 931 εύλογου χρηματικού ποσού εξευρίσκεται κατ’αρχήν με βάση το είδος και τις συνέπειες της αναπηρίας ή παραμορφώσεως αφενός και την ηλικία του παθόντος αφετέρου.
Αναιρείται Εφετειακή απόφαση που απέρριψε ως αόριστο το σχετικό αυτοτελές κονδύλιο επιδικάσεως αποζημίωσης λόγω μονίμου αναπηρίας (εξΑΚ 931) επι τη βάσει ότι η ενάγουσα δεν εξέθετε τα πραγματικά περιστατικά πέραν εκείνων που ορίζουν τα άρθρα 929 και 932 Α.Κ., ώστε να προκύπτει η επίδραση της αναπηρίας της στο μέλλον και να προκύπτουν οι ιδιαίτεροι λόγοι και τρόποι εξ αιτίας των οποίων γεννώνται δυσμενείς συνέπειες στην οικονομική πλευρά της οικονομικής ζωής του.
Έτσι κρίνοντας το Εφετείο υπέπεσε στην πλημμέλεια του άρθρου 559 αριθμός 1 Κ.πολ.Δ. μέσω του οποίου ελέγχεται η νομική αοριστία της αγωγής, γιατί για την εφαρμογή του άρθρου 931 Κ.Πολ.Δ.
Σ.Σ. Συνεπώς για την πληρότητα του δικογράφου της αγωγής δεν απαιτείται πλέον να αναφέρεται στην αγωγή κατά τρόπο σαφή και ορισμένο ποία και πόση είναι η ζημία που παθαίνει αυτός εξαιτίας της αναπηρίας ή της παραμορφώσεως του.
(Βλ. κατωτέρω σχόλια – παρατηρήσεις και σχετική νομολογία).
Απόφ. Α.Π. 1874/2006
Πρόεδρος : Αθ. Κρητικός
Εισηγητής : Ελ. Μαραμαθα
Δικηγόροι : Ανδ. Τσώκος – Γεώρ. Δημαράς
Σχόλια – Παρατηρήσεις
1. βλ. ομοίως και ΑΠ 1645/2006 ΣΕΣυγκΔ 2006/658 και τα σχετικά σχόλια και παρατηρήσεις μας.
Ο πολυετής αγώνας του περιοδικού μας επί του φλέγοντος αυτού ζητήματος της αποζημίωσης των παθόντων επί μονίμου αναπηρίας – Δυσμορφίας (ΑΚ 931) αφού αρχικώς εξετράπει σε ανώμαλους ατραπούς, μη αναγνωριζομένης της υπό των στηλών του περιοδικού μας υποστηριζόμενης αυτοτέλειας της σχετικής διάταξης της ΑΚ 931 (ΑΝΕΥ συνδέσεως της με αυτές της εξ ΑΚ 929, και ΑΚ 931), στη συνέχεια καλλιεργήθηκε η επιδίκαση της υπό προϋποθέσεις. Το τέλος του σήριαλ αυτού εδόθη από το Ανώτατο Ακυρωτικό μας Δικαστήριο που με σειρά αποφάσεων του πλέον επανέφερε στην ορθή τάξη το ζήτημα αυτό αναγνωρίζοντας ότι η δυσμενής επίδραση της αναπηρίας ή παραμόρφωσης είναι πάντοτε δεδομένη και επομένως δεν δικαιολογείται εμμονή στην ανάγκη του συγκεκριμένου προσδιορισμού του ειδικού τρόπου της επιδράσεως αυτής και των συνεπειών της στο κοινωνικό – οικονομικό μέλλον του παθόντος.
Το ανώτατο ακυρωτικό μας δικαστήριο με την πρόσφατη εκδοθείσα νομολογία του ( ΑΠ 1645/2006 ΣΕΣυγκΔ 2006/658, ΑΠ 122/2006 ΣΕΣΣυγκΔ 2006/533, ΑΠ 670/2006 ΣΕΣυγκΔ 2006/135 κατέληξε στην αποσύνδεση της επιδίκασης της αξιώσεως αυτής από οποιαδήποτε περιουσιακή ζημία δεχόμενο με άριστο σκεπτικό ότι «Προέχον και κρίσιμο είναι το γεγονός της αναπηρίας ή παραμορφώσεως ως βλάβης του σώματος ή της υγείας του προσώπου ως ενός αυτοτελούς έννομου αγαθού, που απολαύει και συνταγματικής προστασίας, όχι μόνο στις σχέσεις των πολιτών προς το Κράτος, αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς αναγκαίως η προστασία αυτή να συνδέεται με αδυναμία πορισμού οικονομικών ωφελημάτων ή πλεονεκτημάτων.
O πολυετής συνεπώς αγώνας μας στέφεται τελικώς από επιτυχία.
…