Αποζημίωση επί Μονίμου Αναπηρίας & Παραμόρφωσης Εξ ΑΚ 931 100.000 ευρώ πλέον της εξ ΑΚ 932 αποζημίωσης για Ηθική Βλάβη (1) Απόφ. Εφ.Λαμ.36/2008 ΤΕΥΧΟΣ ΜΑΙΟΣ 2008 ΣΕΛ.236

Η δυσμενής αυτή επίδραση είναι δεδομένη και, επομένως, δεν δικαιολογείται εμμονή στην ανάγκη προσδιορισμού του ειδικού τρόπου της επιδράσεως αυτής και των συνεπειών της στο κοινωνικό οικονομικό μέλλον του παθόντος. Προέχον και κρίσιμο είναι το γεγονός της αναπηρίας ή παραμορφώσεως ως βλάβης του σώματος και της υγείας του προσώπου, ως ενός αυτοτελούς εννόμου αγαθού, που απολάβει και συνταγματικής προστασίας, 
σύμφωνα με τις παραγράφους 3 και 6 του άρθρου 21 του Συντάγματος, όχι μόνο 
στις σχέσεις των πολιτών προς το κράτος, αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις, 
χωρίς αναγκαίως η προστασία αυτή να συνδέεται με αδυναμία ορισμού οικονομικών 
ωφελημάτων ή πλεονεκτημάτων. Ετσι, ορθότερη κρίνεται η ερμηνεία της ΑΚ 931 
που την καθιστά εφαρμόσιμη, σύμφωνα με την οποία προβλέπεται από τη διάταξη η 
επιδίκαση στον παθόντα αναπηρία ή παραμόρφωση ενός ευλόγου χρηματικού ποσού, ακριβώς λόγω της αναπηρίας ή παραμορφώσεως, χωρίς σύνδεση με συγκεκριμένη περιουσιακή ζημία, η οποία άλλωστε και δεν δύναται να προσδιορισθεί. Το ποσό του επιδικαζομένου κατά την ΑΚ 931 ευλόγου χρηματικού ποσού εξευρίσκεται κατ` αρχήν με βάση το είδος και τις συνέπειες της αναπηρίας και παραμορφώσεως αφενός, και αφετέρου την ηλικία του παθόντος. Είναι πρόδηλο ότι η κατά την ΑΚ 931 αξίωση είναι διαφορετική. 

Στην προκειμένη περίπτωση επιδικάσθηκε το ποσό των 100.000 ευρώ.

Σχόλια & Παρατηρήσεις 

1) Αποζημίωση επί Μονίμου Αναπηρίας & Παραμόρφωσης (ΑΚ 931)
βλ. ομοίως και Α.Π.433/2008 ΕΣυγκΔ 2008/151 και Α.Π. 604/2008 ΕΣυγκΔ 2008/165, Α.Π. 1874/2007 ΣΕΣυγκΔ 2007/20, Α.Π. 634/2007, ΣΕΣυγκΔ 2007/472, Α.Π. 514/2007 ΣΕΣυγκΔ 2007/481, Α.Π. 1909/2007, ΣΕΣυγκΔ 2007/540.

Μετά και από σχετικά μακρόχρονο αγώνα και δια των στηλών του περιοδικού μας με γίνεται δεκτή ως ΠΑΓΙΑ (ως μπετόν αρμέ) η θέση της νομολογίας του Ανωτάτου Ακυρωτικού μας δικαστηρίου, που δέχεται πλέον, όπως και η κατωτέρω δημοσιευόμενη Εφετειακή απόφαση, ότι η δυσμενής επίδραση της αναπηρίας ή παραμόρφωσης είναι δεδομένη και επομένως δεν δικαιολογείται εμμονή στην ανάγκη προσδιορισμού του ειδικού τρόπου της επιδράσεως αυτής και των συνεπειών της στο κοινωνικό οικονομικό μέλλον του παθόντος. 

Ιδιαίτερη μνεία δίδεται στο αιτιολογικό των αποφάσεων αυτών 
στην συνταγματική επιταγή της προστασίας της υγείας του προσώπου, ως ενός αυτοτελούς εννόμου αγαθού, σύμφωνα με τις παραγράφους 3 και 6 του άρθρου 21 του Συντάγματος, όχι μόνο στις σχέσεις των πολιτών προς το κράτος, αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς αναγκαίως η προστασία αυτή να συνδέεται με αδυναμία ορισμού οικονομικών ωφελημάτων ή πλεονεκτημάτων.
Σ.Σ. Συνεπώς για την πληρότητα του δικογράφου της αγωγής δεν απαιτείται πλέον να αναφέρεται στην αγωγή κατά τρόπο σαφή και ορισμένο ποία και πόση είναι η ζημία που παθαίνει αυτός εξαιτίας της αναπηρίας ή της παραμορφώσεώς του. 


…