1. Μειωμένη Ποινή κατ’ άρθρον 83 ΠΚ
Επιεικέστερη Ποινική Μεταχείριση του Δράστη
2.Ευθύνη του Προέδρου ΝΠΔΔ (κολυμβητηρίου) για την Ανυπαρξία Ναυαγοσώστη
3. Θεμελίωση της Αμέλειας και Στοιχειοθέτηση Αιτιώδους Συνάφειας
Στις περιπτώσεις των εγκλημάτων με παράλειψη ο δικαστής μπορεί να επιβάλλει μειωμένη ποινή (αρθρ. 83). Προβλέπεται επιεικέστερη ποινική μεταχείριση του κατηγορουμένου, κατ’ άρθρο 2 παρ.1 ΠΚ, αφού επιβάλει, δυνητικά την επιβολή μειωμένης ποινής επί εγκλημάτων που τελούνται με παράλειψη, εφαρμόζεται δε αυτεπαγγέλτως, σύμφωνα με το άρθρο 511 εδαφ. τελευταίο ΚΠοινΔ. Όταν στο πρόσωπο του υπαιτίου συντρέχουν περισσότεροι λόγοι μείωσης της ποινής ή όταν συντρέχουν ένας ή περισσότεροι τέτοιοι λόγοι μαζί με ελαφρυντικές περιστάσεις του άρθρου 84 ή περισσότερες ελαφρυντικές περιστάσεις, το δικαστήριο ελαττώνει περαιτέρω το κατώτατο όριο της μειωμένης κατά το άρθρο 83 ποινής ως εξής: α)τα πέντε έτη μειώνονται σε τρία, β)τα δύο έτη σε ένα, γ)το ένα έτος, σε έξι μήνες και δ)η μειωμένη ποινή της φυλάκισης, σε παροχή κοινωφελούς εργασίας ή χρηματική ποινή. Συντρέχει, επομένως, εν προκειμένω, ως προς την ποινή περίπτωση εφαρμογής, κατά τα άρθρα 2 παρ.1 ΠΚ και 511 εδ. δ’ ΚΠΔ, της επιεικέστερης, ως προς την ποινή, διάταξης του άρθρου 15 παρ. 2 ΠΚ, που προβλέπει, δυνητικά, την επιβολή μειωμένης ποινής επί εγκλημάτων που τελούνται με παράλειψη, σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 302 παρ. 1, 83 περ.δ, 85 παρ. 1 περ. δ’ και 84 παρ. 2 περ. α’ του ΠΚ, ενόψει και της αναγνώρισης από το Δικαστήριο της ουσίας της συνδρομής στο πρόσωπο του αναιρεσείοντος της ελαφρυντικής περίστασης του πρότερου σύννομου βίου.
Θεμελίωση της Αμέλειας και Στοιχειοθέτηση Αιτιώδους Συνάφειας
Σύμφωνα με το αρθρ. 28 ΠΚ, η αμέλεια διακρίνεται αφενός σε μη συνειδητή, όταν ο δράστης από έλλειψη της προσήκουσας προσοχής, δεν προβλέπει το αξιόποινο αποτέλεσμα και αφετέρου σε ενσυνείδητη, η οποία θεμελιώνεται όταν ο δράστης προβλέπει μεν το αποτέλεσμα πιστεύει ωστόσο ότι δεν θα επέλθει.
Περαιτέρω, αιτιώδης συνάφεια σε σχέση με το επερχόμενο αποτέλεσμα υφίσταται, όταν η πράξη ή η παράλειψη του δράστη, κατά κοινή αντίληψη είναι αυτή που άμεσα προκάλεσε το αποτέλεσμα και συνεπώς βρίσκεται σε άμεση υπαιτιότητα προς τούτο.
Τυχόν συντρέχουσα υπαιτιότητα του θύματος δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα εκτός και εάν αυτή συντέλεσε αποκλειστικώς στο επερχόμενο αποτέλεσμα.
Η αμέλεια διακρίνεται σε μη συνειδητή, η οποία συντρέχει, όταν ο δράστης, από έλλειψη της προσήκουσας προσοχής, δεν προβλέπει το αξιόποινο αποτέλεσμα, το οποίο προκαλεί η πράξη του, και σε ενσυνείδητη, η οποία συντρέχει, όταν ο δράστης προβλέπει μεν ότι από τη συμπεριφορά του μπορεί να επέλθει το αποτέλεσμα αυτό, πιστεύει όμως ότι δεν θα επέλθει. Αρκεί, για τη θεμελίωση της ευθύνης, η πράξη ή η παράλειψη να ήταν ένας από τους ενεργούς παραγωγικούς όρους του αποτελέσματος, χωρίς τον οποίο δεν θα επερχόταν αυτό, είναι δε αδιάφορο αν συνέβαλαν και άλλοι όροι, αμέσως ή εμμέσως, διότι η κρατούσα στο ποινικό δίκαιο άποψη ακολουθεί τα πορίσματα της θεωρίας του ισοδυνάμου των όρων, με την παραλλαγή της ενεργού αιτίας, σε αντίθεση με τη θεωρία της πρόσφορης αιτιότητας, η οποία επικρατεί ως προς την αστική ευθύνη. Η τυχόν συντρέχουσα υπαιτιότητα του παθόντος ή και τρίτου, δεν αναιρεί την ύπαρξη αμέλειας του δράστη και την ποινική του ευθύνη, εκτός εάν αυτή συνετέλεσε αποκλειστικώς στο αποτέλεσμα που επήλθε, οπότε αίρεται ο αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της ενέργειας ή της παράλειψης του δράστη και του αποτελέσματος.
Απόφαση ΑΠ…..
Για να διαβάσετε περισσότερα παρακαλώ συνδεθείτε συμπληρώνοντας τα στοιχειά σας 