1.Τεκμήριο Αθωότητας
Διάφορος Κρίση Ποινικού και Αστικού Δικαστηρίου
Δεν καθιερώνεται Δεδικασμένο στην Αστική Δίκη
από Απόφαση Ποινικού Δικαστηρίου
2.Αναιρετική Διαδικασία κατ’ άρθρ.559 αρ.1 ΚΠολΔ
Απορριπτέος ως αβάσιμος ο λόγος Αναίρεσης
Το Πολιτικό Δικαστήριο Δεν υποχρεούται
να αποδεχθεί την Ποινική Αθώωση
Πρέπει όμως να συνεκτιμήσει τις Αθωωτικές Αποφάσεις
Χάριν σεβασμού του τεκμηρίου Αθωότητας
3.Παράσυρση Πεζής επί Πεζοδρομίου
(Δημοσιεύεται στην ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ,
τεύχος Μάιος- Ιούνιος 2023)
Απαραίτητη προϋπόθεση εφαρμογής του τεκμηρίου αθωότητας σε μεταγενέστερες μη ποινικές διαδικασίες αποτελεί η ύπαρξη συνάφειας – ουσιαστικού συνδέσμου μεταξύ της ποινικής δίκης και της μεταγενέστερης μη ποινικής δίκης, όπως τούτο συμβαίνει όταν ασκείται αγωγή αποζημιώσεως, λόγω αδικοπραξίας, την οποία οφείλει να καταβάλει ο υπαίτιος στον παθόντα, κατά τις διατάξεις των άρθρων 914 επ. του Α.Κ., η άσκηση της οποίας (αποζημιωτικής αγωγής) δεν ισοδυναμεί με τη διατύπωση μιας άλλης επί πλέον »ποινικής κατηγορίας« κατά του κατηγορουμένου μετά την αθώωσή του και, επομένως, δεν τίθεται ζήτημα εφαρμογής της αρχής ne bis in idem, ενόψει και του ότι η, κατά τις προαναφερθείσες διατάξεις (των άρθρων 914 επ. Α.Κ.), αποζημίωση, την οποία οφείλει να καταβάλει ο υπαίτιος στον παθόντα, δεν έχει το χαρακτήρα ποινής, αλλά, σε αντίθεση με την ποινική δίκη, της οποίας σκοπός είναι η διάγνωση της αλήθειας και η τιμωρία του δράστη, ο σκοπός της επιδικάσεως αποζημιώσεως είναι η ικανοποίηση της ζημίας, που ο αδικοπραγήσας προξένησε στον παθόντα – ενάγοντα.
Ο Σεβασμός του Τεκμηρίου Αθωότητας
Δεν αποκλείει τις Αστικές Διεκδικήσεις
Η απαλλαγή από την ποινική ευθύνη δεν συνεπάγεται αυτόματα την απαλλαγή από την αστική ευθύνη, ακόμη και στην περίπτωση της ταυτότητας των πραγματικών περιστατικών, ανεξάρτητα, μάλιστα, από το εάν έληξε ή όχι η ποινική διαδικασία με αθώωση ή παύση της ποινικής διώξεως, δοθέντος ότι μόνο το γεγονός ότι τα αποδεικτικά στοιχεία της ποινικής διαδικασίας θα χρησιμοποιηθούν στην αστική δίκη, καθώς και ότι βάση της αστικής αξιώσεως για αποζημίωση είναι τα συστατικά στοιχεία του ποινικού αδικήματος, δεν είναι αρκετά για να χαρακτηρισθεί η συναφής (πολιτική) δίκη ως (δεύτερη) ποινική διαδικασία, που απαγορεύεται, βάσει της αρχής ne bis in idem. Τελικώς, η παραβίαση του ως άνω τεκμηρίου θα πρέπει να κρίνεται πάντα in concreto, εν όψει των πραγματικών περιστατικών της συγκεκριμένης υποθέσεως και του τρόπου διατυπώσεως των αιτιολογιών, που θέτουν ενδεχομένως σε αμφιβολία το διατακτικό της αθωωτικής αποφάσεως του ποινικού δικαστηρίου και υφίσταται, εντεύθεν, θέμα παραβιάσεως του τεκμηρίου αθωότητας (Ολ. ΑΠ 4/2020).
Αναιρετική Διαδικασία κατ’ άρθρ.559 αρ.1 ΚΠολΔ
Απορριπτέος ως αβάσιμος ο λόγος Αναίρεσης
Το Πολιτικό Δικαστήριο Δεν υποχρεούται
να αποδεχθεί την Ποινική Αθώωση
Πρέπει όμως να συνεκτιμήσει τις Αθωωτικές Αποφάσεις
Χάριν σεβασμού του τεκμηρίου Αθωότητας
Το Εφετείο, μη εναρμονίζοντας τις πραγματικές παραδοχές του με τις παραδοχές της αμετάκλητης αθωωτικής ποινικής αποφάσεως, δεν παραβίασε τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις των άρθρων 6 παρ. 2 της Ε.Σ.Δ.Α. και 14 παρ. 3 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, αφού ο σεβασμός του τεκμηρίου αθωότητας δεν έχει την έννοια ότι το πολιτικό δικαστήριο, που εξετάζει το ίδιο βιοτικό συμβάν, κωλύεται να καταλήξει – μετά από αποδείξεις και αιτιολογημένα – σε διαφορετικό αποδεικτικό πόρισμα, υποχρεούμενο να αποδεχθεί την ποινική αθώωση και να την θέσει ως βάση στην απόφασή του. Και ναι μεν το πολιτικό δικαστήριο έχει υποχρέωση συνεκτιμήσεως των αθωωτικών αποφάσεων χάριν σεβασμού του τεκμηρίου αθωότητας, όμως, η υποχρέωση συνεκτιμήσεως δεν ισοδυναμεί σε καμία περίπτωση με δέσμευση του πολιτικού δικαστή από την αθωωτική ποινική απόφαση, καθ’ όσον εν προκειμένω, ειδικότερα από τις προεκτεθείσες παραδοχές της προσβαλλομένης αποφάσεως προκύπτει ότι το Εφετείο έλαβε υπόψη του και συνεκτίμησε την ως άνω αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Κω, χωρίς να προβεί σε οποιαδήποτε ερμηνεία της ως προς τους λόγους απαλλαγής του πρώτου εναγομένου – τότε κατηγορουμένου και ήδη πρώτου αναιρεσείοντος, ούτε αποφάνθηκε άμεσα ή έμμεσα για την ποινική ενοχή του, ώστε να ανακύπτει ζήτημα αμφισβητήσεώς του εκ της αθωωτικής ποινικής αποφάσεως παραγομένου τεκμηρίου αθωότητας του ήδη αναιρεσείοντος για την πράξη για την οποία κατηγορήθηκε και αθωώθηκε.
Παράσυρση Πεζής επί Πεζοδρομίου
Αποκλειστικός υπαίτιος κρίθηκε ο οδηγός του ΔΧ ελκυστήρα – τράκτορα και του συνδεδεμένου επ’ αυτού επικαθήμενου, ο οποίος κινούμενος σε στενή με κλειστή στροφή οδό, όπου δεν υπάρχει επαρκής χώρος πεζοδρομίου για την διέλευση των πεζών παραπλέυρως του δρόμου, δεν αντιλήφθηκε την πεζή κινούμενη εμπρός και δεξιά του πάνω στο στενό τμήμα πεζοδρομίου (0,24 εκ.) αλλά συνέχισε την πορεία του και παρέσυρε αυτή ρίχνοντάς την στο οδόστρωμα (με το κάτω μισό τμήμα του σώματός της στο όριο με το ρείθρο του πεζοδρομίου) και στη συνέχεια πέρασε με τον πίσω τροχό του επικαθήμενου πάνω από τα πόδια της, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό της και τον εξ’ αυτού προκληθέντα θάνατό της (παράβαση άρθρ. 12 παρ.1, 19 παρ.1, 39 παρ.1 ΚΟΚ).
Απορρίπτεται η εκ του άρθρ. 559 αρ.19 ΚΠολΔ λόγος αναίρεσης καθότι το Εφετείο, με το να οδηγηθεί στην προαναφερθείσα κρίση του, δεν παραβίασε τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις των άρθρων 914 και 300 του ΑΚ και αυτές των άρθρων 12 παρ.1, 19 παρ.1 και 39 παρ. 1 του ΚΟΚ, όσον αφορά την αμελή συμπεριφορά του οδηγού.
Απόφ. ΑΠ
Για να διαβάσετε περισσότερα παρακαλώ συνδεθείτε συμπληρώνοντας τα στοιχειά σας 