Άρθρα-Απόψεις
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ-Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΗ
υπό Δήμητρας Δ. Μπεκρή, Δικηγόρου Παρά Πρωτοδίκαις,
Υποψήφιας Διδάκτωρ Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ασφάλιση, έχοντας υπόψη την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων και την ιδιωτική αυτονομία είναι κυρίως προαιρετική, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπου επιβάλλεται εκ του νόμου[1]. Ο νομοθέτης επηρεαζόμενος κυρίως από τις κοινοτικές επιταγές[2] και έχοντας υπ’ όψιν ορισμένες περιπτώσεις όπου ο ζημιωθείς θα κινδύνευε να αποζημιωθεί εν μέρει ή ακόμη εξ’ και ολοκλήρου για τις υφιστάμενες ζημίες του, ιδίως λόγω της ασυνειδησίας και της αφερεγγυότητας του προκαλέσαντος του ζημιογόνου γεγονότος προέβλεψε την υποχρεωτική εκ του νόμου ασφάλιση, δημιουργώντας έτσι ένα σημαντικό νομοθετικό φάσμα. Μια τέτοια περίπτωση ασφάλισης, επιβληθείσα υποχρεωτικώς εκ του νόμου, και κατά την γράφουσα η σημαντικότερη όλων, είναι η υποχρεωτική ασφάλιση αστικής ευθύνης από αυτοκινητικά ατυχήματα ή «από ατυχήματα αυτοκινήτων» ή «εξ’ αυτοκινήτων» ή «αυτοκινήτων»[3]. Νομοθετικά στηρίζεται στον αυτοτελώς δικό του νομοθετικό μανδύα, ήτοι τον Κ.Ν. 489/1976, ο οποίος θεσμοθετήθηκε με απώτερο σκοπό την προστασία των θυμάτων των τροχών και δυνάμει αυτού μετακυλίεται το βάρος της αποζημιώσεως από τον υπαίτιο στον ασφαλιστή.
Αυτή η μορφή ασφαλίσεως διακρίνεται από μια δυναμικότητα, η οποία όμως δεν έγκειται μόνο στην υποχρεωτικότητά της αλλά ιδίως στα δύο νομικά όπλα που διαθέτει, ήτοι αφενός την δυνατότητα άσκησης ευθείας αγωγής δυνάμει της οποίας δύναται το θύμα του αυτοκινητικού ατυχήματος να στραφεί ευθέως κατά του ασφαλιστή, προκειμένου να αποζημιωθεί και αφετέρου την αρχή του απροβλήτου των ενστάσεων χάριν της οποίας ο ασφαλιστής δεν μπορεί να αντιτάξει κατά του παθόντος καμία απολύτως ένσταση πηγάζουσα από την ασφαλιστική σύμβαση[4]. Αίφνης, αν σπάσει το νομικό σχήμα της ευθείας αγωγής και της αρχής του απροβλήτου των ενστάσεων θα απειληθεί σημαντικά η προστασία των ζημιωθέντων και συνεπώς ο κορμός ολόκληρου του νομοθετήματος Κ.Ν. 489/1976, για το οποίο θα γίνει εκτενής λόγος κατωτέρω.
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΕΡΕΙΣΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΞ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΚΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ
Αρχικώς, για την αστική ευθύνη από την λειτουργία των οχημάτων και κατ’ επέκταση την πρόκληση κάποιου τροχαίου ατυχήματος, εφαρμοζόταν ο Ν. Γ Ν/1911 «περί της εκ των αυτοκινήτων ποινικής και αστικής ευθύνης» σε συνδυασμό με το άρθρ. 111 παρ.4 του Ν.Δ 4233/1962 (Παλαιός Κ.Ο.Κ.), αντίστοιχο του άρθρ. 43 παρ.6 Ν. 2696/99 (Κ.Ο.Κ.)[5]. Ωστόσο, η Ελλάδα προσχώρησε στην από 20.04.59 Ευρωπαϊκή Σύμβαση του Στρασβούργου «περί υποχρεωτικής ασφαλίσεως ευθύνης αφορώσης εις αυτοκίνητα οχήματα», την οποία και κύρωσε δυνάμει του Ν. 4147/61[6]. Συνεπώς, η Ελλάδα συμμορφούμενη στις κοινοτικές επιταγές και κατόπιν στον ψηφισθέν νόμο περί κυρώσεως της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως, μόλις δέκα πέντε (15) έτη μετά την κύρωση αυτής ψήφισε το Ν. 489/1976, δυνάμει του οποίου ρυθμίζεται αποκλειστικά η αστική ευθύνη εξ αυτοκινητικών ατυχημάτων (ως ειδικότερος νόμος)[7] και ο οποίος υποχρεώνει τον κύριο ή κάτοχο του αυτοκινήτου που το θέτει σε κυκλοφορία μέσα στην Ελλάδα επί οδού να καλύψει με ασφάλιση την εκ τούτου έναντι τρίτων αστική ευθύνη[8]. Βέβαια, όπως υποχρεούται ο κύριος ή ο κάτοχος να καλύψει ασφαλιστικά την έναντι τρίτων αστική ευθύνη, έτσι και ο ασφαλιστής οφείλει
Για να διαβάσετε περισσότερα παρακαλώ συνδεθείτε συμπληρώνοντας τα στοιχειά σας