Πρότυπη Δίκη ΣτΕ
Εν προκειμένω, η ένδικη υπόθεση εισήχθη στην Ολομέλεια ΣτΕ, προκειμένου να επιλυθεί το γενικότερου ενδιαφέροντος ζήτημα που τίθεται με την ένδικη προσφυγή, της συμφωνίας με τα άρθρα 4 παρ. 1 και 5 του Συντάγματος και 1 ΠΠΠ ΕΣΔΑ του προβλεπόμενου στο άρθρο 31 του ν. 3986/2011 τέλους επιτηδεύματος και το ζήτημα εάν εξακολουθούν να πληρούνται οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες κρίθηκε με την ΟλΣτΕ 2527/2013 ότι το εν λόγω τέλος είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα, ειδικότερα δε εάν εξακολουθούν να συντρέχουν οι λόγοι δημοσίου συμφέροντος, τους οποίους εξυπηρετούσε το τέλος επιτηδεύματος κατά τον χρόνο της αρχικής θέσπισής του.
Επί του ζητήματος τούτου η Ολομέλεια έκρινε, κατά πλειοψηφία, ότι η επιβολή του εν λόγω φόρου βάσει των νομοθετικών κριτηρίων (χρονικών, τοπικών και πληθυσμιακών) δεν υπερβαίνει τα όρια της ευχέρειας του νομοθέτη να καθορίζει τον ενδεδειγμένο εκάστοτε τρόπο φορολογήσεως διαφόρων κατηγοριών φορολογουμένων και, κατ’ ακολουθίαν, δεν παραβιάζει τις διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 1 και 5 και 78 παρ. 1 του Συντάγματος και τις αρχές της καθολικότητας και της ισότητας του φόρου που απορρέουν από αυτές.
Εξάλλου, δέχθηκε ότι δεν παραβιάζεται η αρχή της ισότητας ενώπιον των δημοσίων βαρών από την επιβάρυνση μόνο των ελεύθερων επαγγελματιών και όχι των μισθωτών, διότι, όσον αφορά την ανάγκη σύλληψης φορολογητέας ύλης ως προς τον φόρο εισοδήματος, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μισθωτοί τελούν σε όλως διαφορετικές συνθήκες.
Ακόμη, δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης της αρχής της ισότητας ούτε μεταξύ ελεύθερων επαγγελματιών που δηλώνουν διαφορετικού ύψους εισοδήματα, καθώς από καμία συνταγματική διάταξη δεν επιβάλλεται κάθε επιμέρους επιβάρυνση να είναι ανάλογη προς τα εισοδήματα του φορολογουμένου.
Εν όψει των χαρακτηριστικών του επίδικου τέλους [χαμηλό ύψος (650 ευρώ ετησίως, για δε την ένδικη περίπτωση του προσφεύγοντος 216,67 ευρώ), πρόβλεψη εξαιρέσεων στον νόμο και μαχητός χαρακτήρας του τεκμηρίου, ώστε να απαλλάσσονται οι φορολογούμενοι για τους οποίους προκύπτει ότι δεν έχει πράγματι κτηθεί το αντίστοιχο εισόδημα κατά το προηγούμενο έτος], το επίδικο τέλος δεν επιβάλλεται επί πλασματικού εισοδήματος και δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά δυσανάλογη επέμβαση στην περιουσία των υποχρέων η οποία παραβιάζει το άρθρο 1 ΠΠΠ ΕΣΔΑ. Τέλος, το τέλος επιτηδεύματος δεν επιβλήθηκε για περιορισμένο χρόνο, ενώ η ύπαρξη οικονομικής κρίσης δεν συνιστά νομικώς αναγκαία προϋπόθεση για την κατάφαση της μη αντίθεσης της επιβολής του τέλους προς το Σύνταγμα και άλλους υπερκείμενους του νόμου κανόνες και αρχές.
Μετά ταύτα, το Δικαστήριο απέρριψε ως αβάσιμες τις προσαπτόμενες αιτιάσεις, δεχόμενο ότι η επιβολή του επίδικου τέλους δεν παραβιάζει τις διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 1 και 5, 17, 25 παρ. 1 εδαφ. δ και 78 του Συντάγματος, τις αρχές της καθολικότητας και της ισότητας του φόρου, την αρχή της αναλογικότητας και το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.
Επιλύει το γενικότερου ενδιαφέροντος ζήτημα του κύρους της διατάξεως του άρθρου 31 του ν. 3986/2011
Απορρίπτει παρεμβάσεις
Κρατεί, εκδικάζει και απορρίπτει προσφυγή
Απόφ. Ολ.ΣτΕ……
Για να διαβάσετε περισσότερα παρακαλώ συνδεθείτε συμπληρώνοντας τα στοιχειά σας 