Επιδείνωση της Υγείας του Παθόντος – Προβλεπτή
Επιμήκυνση 5ετούς παραγραφής σε 20ετία (1)
της εκ του άρθρου ΑΚ 931 αξίωσης λόγω Μόνιμης Αναπηρίας – Μετατραυματικό Γλαύκωμα
Εφόσον η ενιαία αξίωση αποζημίωσης από την αδικοπραξία του τροχαίου ατυχήματος μέρος της οποίας αποτελεί και η εκ της ΑΚ 931 αξίωση τελεσιδίκησε πριν την παρέλευση πενταετίας (5ετίας) επήλθε επιμήκυνση της παραγραφής σε 20 ετία (άρθρο 268 εδ. α΄ ΑΚ)
Αποζημίωση επί Μονίμου Αναπηρίας – 931 ΑΚ 40.000 ευρώ
Δυσμορφία λόγω Ιριδοπληγίας – Μετατραυματικό Γλαύκωμα
Απορριπτέοι οι λόγοι αναίρεσης 559 αριθ.1 και 19 ΚπολΔ της αναιρεσίβλητης ασφαλιστικής εταιρίας περί παραβίασης των άρθρων 929, 931 ΑΚ 937 ΑΚ, 10 παρ. 2 Ν. 489/1976 και 268 παρ.1 ΑΚ
Στην ένδικη περίπτωση το Εφετείο έκρινε ότι αξίωση της ενάγουσας και ήδη αναιρεσίβλητης για πρόσθετη αυτοτελή αποζημίωση εκ του άρθρου 931 ΑΚ, ποσού 40.000 ευρώ, συνεπεία του τραυματισμού της στο τροχαίο ατύχημα και της επιδείνωσης της εξέλιξης της υγείας της αποτελούσε προβλεπτή ζημία, και η παραγραφή της αξίωσης αυτής άρχισε από την επομένη του ατυχήματος, που συνέβη στις 4/10/2009. Η ένδικη δεύτερη αγωγή με την οποία αξίωνε την αποζημίωση της εκ του άρθρου 931ΑΚ λόγω μόνιμης αναπηρίας ασκήθηκε στις 9/10/2014, δηλαδή μετά την πάροδο της πενταετίας, όμως η αξίωσή της αυτή εξακολουθούσε να είναι ενεργή, διότι η ενιαία αξίωση αποζημίωσης από την αδικοπραξία του τροχαίου ατυχήματος τελεσιδίκησε στις 18/7/2013, δηλαδή πριν από την πάροδο της πενταετίας, και συνακόλουθα η κατ’ αρχήν πενταετής παραγραφή επιμηκύνθηκε σε εικοσαετή.
Ειδικότερα κατά τις παραδοχές του Εφετείου η ενάγουσα – αναιρεσίβλητη, ηλικίας 27 ετών κατά το ατύχημα, κατέστη ανάπηρη σε ποσοστό 15-20% λόγω του μετατραυματικού γλαυκώματος, για το οποίο χειρουργήθηκε δύο φορές, εμφανίζει δυσμορφία λόγω ιριδοπληγίας, με διευρυμένη την κόρη του δεξιού οφθαλμού της, η αναπηρία και η δυσμορφία- παραμόρφωση επηρεάζει δυσμενώς τόσο την επαγγελματική της εξέλιξη ως ιδιωτική υπάλληλος σε εταιρεία LOGISTICS, όσο και τις προσωπικές της σχέσεις και τις καθημερινές της δραστηριότητες λόγω της οπτικής κόπωσης και μειονεξίας που βιώνει, ως νέο άτομο, σε σχέση με το μέσο υγιή άνθρωπο νεαρής ηλικίας, και συνεπώς δικαιούται να αξιώσει πρόσθετη ιδιαίτερη αποζημίωση του άρθρου 931 ΑΚ. Η αξίωση αυτή, που αποτελεί μέρος της ενιαίας αξίωσης αποζημίωσης, που απορρέει από την ίδια αδικοπραξία του τροχαίου ατυχήματος συνιστούσε προβλεπτή ζημία, η οποία κατ’ αρχήν υπόκειται στην σύντομη πενταετή παραγραφή του άρθρου 937 ΑΚ (για τον πρώτο αναιρεσείοντα – υπαίτιο οδηγό) και του άρθρου 10 παρ.2 Ν. 489/1976 (για την δεύτερη αναιρεσείουσα υπόχρεη ασφαλιστική εταιρεία του ζημιογόνου αυτοκινήτου), η οποία όμως επιμηκύνθηκε σε εικοσαετία, εφόσον η ενιαία αξίωση αποζημίωσης της ενάγουσας αναιρεσίβλητης, μέρος της οποίας συνιστά και η πρόσθετη αυτοτελής αποζημίωση εκ του άρθρου 931 ΑΚ, είχε τελεσιδικήσει πριν την πάροδο της πενταετίας. Η πενταετής παραγραφή της αξίωσης αυτής (931 ΑΚ) άρχισε από την επομένη του ατυχήματος, που συνέβη στις 4/10/2009, δηλαδή από 5/10/2009 και συμπληρωνόταν στις 5/10/2014.
Η ένδικη αγωγή (δεύτερη κατά σειρά) ασκήθηκε στις 9/10/2014, δηλαδή μετά την πάροδο της πενταετίας, πλην όμως η αρχική αγωγή αποζημίωσης για την όλη ζημία και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης της ενάγουσας – αναιρεσίβλητης είχε τελεσιδικήσει στις 18/7/2013 με την δημοσίευση της υπ’ αρ. 4473/2013 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών, δηλαδή πριν να συμπληρωθεί η πενταετής παραγραφή. Επομένως, από την τελεσιδικία (18/7/2013) της ενιαίας αξίωσης αποζημίωσης άρχισε νέα εικοσαετής παραγραφή και συνεπώς η ένδικη δεύτερη αγωγή, με την οποία η ενάγουσα αξιώνει πρόσθετη αποζημίωση εκ του άρθρου 931 ΑΚ, που αποτελεί, όπως προαναφέρθηκε, μέρος της ενιαίας αξίωσης αποζημίωσης και η οποία απορρέει από την ίδια νομική και ιστορική αιτία της αδικοπραξίας του τροχαίου ατυχήματος, εξακολουθούσε να είναι ενεργή, διότι ασκήθηκε στις 9/10/2014 εντός της εικοσαετίας που συμπληρώνεται στις 18/7/2033.
Έτσι που έκρινε Εφετείο ορθά ερμήνευσε και δεν εφάρμοσε (απορρίπτοντας την ένσταση πενταετούς παραγραφής) τις ουσιαστικού κανόνα διατάξεις των άρθρων 937 ΑΚ και 10 παρ. 2 Ν. 489/1976, ενώ ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε τις ουσιαστικού κανόνα δικαίου διατάξεις των άρθρων 931, 268 παρ.1 ΑΚ περί επιμήκυνσης της πενταετούς παραγραφής σε εικοσαετή, διότι τα πραγματικά περιστατικά, που δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν, αρκούσαν για να πληρωθεί το πραγματικό των ανωτέρω κανόνων δικαίου, που εφάρμοσε , δηλαδή για την επιμήκυνση σε εικοσαετία της επί μέρους αξίωσης της πρόσθετης αποζημίωσης του άρθρου 931 ΑΚ, η οποία απορρέει από την ίδια αδικοπραξία του τροχαίου ατυχήματος, εφόσον το δεδικασμένο της υπ’αρ. 4473/2013 απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών, που είχε εκδοθεί επί της ενιαίας αξίωσης αποζημίωσης, καταλαμβάνει και την επί μέρους πρόσθετη αποζημίωση του άρθρου 931 ΑΚ.
Απορριπτέοι ως ουσιαστικά αβάσιμοι ο πρώτος λόγος αναίρεσης εκ του άρθρου 559 αρ.1 ΚπολΔ και ο συναφής επικουρικός εκ του άρθρου 559 αρ.19 ΚπολΔ..
Απόφ.ΑΠ……
Για να διαβάσετε περισσότερα παρακαλώ συνδεθείτε συμπληρώνοντας τα στοιχειά σας 